به گزارش قدس آنلاین، مصطفی جمشیدی با آنکه متولد و ساکن تهران است اما گستره نگاهش در داستان نویسی محدود به تهران نیست. او داستان «دشت یاغی ها» را با توجه به مشهد و منطقه تایباد نوشت و منتشر کرد و  در اثر جدیدش، باز هم  بر خراسان بزرگ متمرکز شده و این اقلیم را لوکیشن داستانی خود قرار داده است.  

علاقه خاص جمشیدی به امام رضا (ع) مهم ترین دلیلی است که او را به عنوان نویسنده مجاب می کند، داستان هایش را  حول و حوش مشهد و خرسان بنویسد. نویسنده «تیغ و تاج» می گوید: وقتی می گوییم خراسان بزرگ یعنی منطقه ای که با همه اقلیم های آن جغرافیا در تماس است . خرده فرهنگ های قوچان و ترکمن صحرا ، سبزوار،  میامی ، سرخس، مرزهای مربوط به ترکمنستان همگی جزء خراسان بزرگ هستند.  

به باور جمشیدی دلیل سیاه شدن ادبیات در دو دهه گذشته توجه نویسندگان به فضاهای شهری است و چون شهر سیاه شده است جز سیاهی ، نمی توان از آن نوشت. او معتقد است ایران با گستره وسیع و تنوع اقلیمی که دارد، آبشخورهای فراوانی را برای نویسندگان خلق می کند که نویسندگان به این بسترها توجهی نمی کنند.

نویسنده «سفرنامه جن» دلیل بی توجهی نویسندگان را به این آبشخورها  چند عامل می داند. او توضیح می دهد: نویسنده ها شناخت درستی از قصه  ندارند و اصلا دنبال تعریف قصه برای مخاطبان شان نیستند.این اولین دلیل بی توجهی آن ها به اقلیم های ایران است. از طرفی نویسنده ها معمولا کارمند هستند و بعد فراغت از کار،  در کنج شهر می نشینند و داستان می نویسند. لوکیشن های شهر هم پر شده است . تصویر، سینما و تلویزیون ما را به غفلتی فرو برده و نویسنده در دامن آن غفلت می خواهد بنویسد. همه این ها باعث شده همه در قالب خاصی داستان بنویسند، انگار نمی توانند شخصیت های سرکشی خلق کنند و قلم شان را احیا و زنده کنند.

نویسنده «رویای آق تاریم» علت دیگر بی توجهی نویسندگان را به اقلیم نویسی و تمرکز آن ها را بر آپارتمان نویسی،  بی توجهی مسوولین می داند. او می گوید: در کشورهای دیگر بورسیه هایی به نویسندگان تعلق می گیرد تا آن ها بتوانند به سفر بروند. از آن جا که هزینه های سفر زیاد است و دستمزدهای نویسندگی کم ، نویسنده نمی تواند به سفر برود در حالی که نوشتن داستان های این چنینی نیاز به داشتن تجاربی دارد که با سفر و دیدن سبک های مختلف زندگی، برای نویسنده فراهم می شود. هزینه سفر هم زیاد است و وبا توجه به دستمزدهای پایین، نویسند ها نمی توانند از پس هزینه های آن برآیند، برای همین خیلی چیزها را از داستان شان حذف می کنند و به کشفیات درونی خودشان و هر آنچه اطرافشان می بینند، بسنده می کنند. 

جمشیدی بی توجهی ناشران را به داستان های اقلیمی از علل دیگر گریز نویسندگان از نوشتن داستان های اقلیمی و بومی می داند. او توضیح می دهد: ساز و کارهای غیر حرفه ای و سودجویانه بعضی ناشران و عدم رغبت آن ها به انتشار این نوع آثار، باعث شده بخش هایی از تاریخ ما توسط داستان نویسان به نگارش در نیاید، نادیده گرفته شود و در آفرینش هنری نگنجد. با آنکه ناشران دولتی و نیمه دولتی بودجه های فراوانی در اختیار دارند اما در مدیریت این بودجه ها بسیار بد سلیقه هستند و در تصمیم گیری ها کوته فکری به خرج می دهند این نوع مدیریت ها به دنبال انتخاب و انتشار اثر ادبی خاص و ویژه نیستند و به انتشار همان آثار تکراری و عام پسند بسنده می کنند.

مصطفی جمشیدی تازه‌ترین موضوع رمانش را با عنوان «مراقبه فیل در اردیبهشت آگرا» به کنکاشی تاریخی راجع به سرنوشت ایلغارهای دوره‌هایی از تاریخ معاصر ایران اختصاص داده است.

جمشیدی در توضیح بیشتر داستانش می گوید: پسری نوجوان گریخته از بیداد خوانین به صورتی ناخواسته به مسجد گوهرشاد پناه می‌برد و در آنجا به مرور ستم‌هایی را که بر مردم و او رفته می‌بیند، مهربانی چند شخصیت مذهبی و متولی مسجد که حضور بانوی نورانی و موسس مدرسه نیز جزو آن است، باعث آرامش او می‌شود. در مسجد گوهرشاد و مدرسه پریزاد بازگشت به دوران تاسیس مسجد و گشت و گذار در آن تاریخ نقل می‌شود و ما شاهد سلوک مردمان و پناه آورندگان به بارگاه امام هشتم (ع) هستیم. 

نوشتن رمان «مراقبه فیل در اردیبهشت آگرا» که  با پیوستی دینی و حول حوادث سیاه دوران گذشته است، به پایان رسیده و نویسنده برای انتشار آن در حال رای زنی با ناشران است. مصطفی جمشیدی تا کنون آثار زیادی نوشته  و تا کنون برنده جوایز ادبی متعددی بوده است که برگزیدگی در جایزه کتاب سال یکی از این موفقیت هاست. دشت یاغی ها، رویای آق تاریم، سفرنامه جن، تیغ و تاج و یادداشت های تروریسم بخشی از آثار او هستند که توسط به نشر منتشر شده اند.

انتهای پیام/